Το μετάνιωσες;

«Το μετάνιωσες»; Και ξανά η ίδια και η ίπδια ερώτηση αντιχεί σαν αντίλαλος στο κεφάλι μου η απορία του. Μια απορία που είχε να κάνει με το αν μετάνιωσα που παντρεύτηκα τον άντρα μου και τα χρέη του μαζί!

Η κουβέντα με τον μίστερ Σέλφιντ είχε να κάνει με τα της οικονομίας και το πόσο σφίγγει πραγματικά το ζωνάρι. Που κάποτε μας το έλεγαν και να που πλέον είναι πραγματικότητα.

Βέβαια εγώ το σφίξιμο στο ζωνάρι το νιώθω από τότε που γνώρισα τον άντρα μου. Όχι γιατί είναι τσιγγούνης. Ίσα ίσα μάλιστα! Απλά όταν τον γνώρισα ήδη χρωστούσε της Μιχαλούς. Μια μικρή επιχείρηση πήγε να στείσει, δυστυχώς δεν πήγε καλά για διάφορους λόγους και προκειμένου να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα πήρε μικροδάνεια και το ένα έφερε το άλλο. Μπήκα στην ζωή του, προσπάθησε να με διώξει για να μην νιώσω πως είναι να ζεις μέσα σε ένα χάος χρεών, αλλά εγώ εκεί! Επέμεινα και θέλησα να του σταθώ! Χρόνια μετά που ναι μεν τα χρέη μπήκαν σε διακανονισμό αποπληρωμής, άρχισα να καταλαβαίνω πως η ζωή που κάνω δεν είναι η ζωή που ήθελα να έχω. Διακοπές ποτέ δεν πήγαμε, εκδρομές ούτε στον ύπνο μας κάνουμε πλέον, τον καφέ στην καφετέρια τον κόψαμε κι αυτόν... Και τι έχει μείνει; Μια μίζερη ζωή με στερήσεις που απλά ζούμε για να δουλεύουμε και να αποπληρώνουμε και μαζί του κι εγώ. Δεν ξέρω πόσο θα αντέξω... Είμαι υπομονετικός άνθρωπος αλλά καμιά φορά όλα έχουν όρια. Το θέμα παιδιού το έχουμε ξεχάσει. Υπάρχει πρόβλημα και χρειάζεται μια σειρά εξετάσεων ώστε να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε. Δεν βγαίνουμε οικονομικά για να το κάνουμε. Έχω και την μάνα μου που ντε και καλά θέλει να ανακατευτεί στο θέμα ως... χορηγός! Αρκεί να της κάνουμε εγγονάκι! Μόνο που εγώ έτσι όπως είναι η ζωή μας δεν θα ήθελα να φέρω στον κόσμο ένα παιδί που να ζήσει με την στέρηση όπως έζησα κι εγώ τα παιδικά μου χρόνια. Το κατά μάνα κάτα κύρη, που λέει η παροιμία, δεν θα ήθελα να το περάσω και στο παιδί... αν κι όποτε έρθει αυτό!

Να αυτά κουβεντιάζαμε σήμερα με τον μίστερ Σέλφιντ το πρωί πίνωντας καφέ και χαζεύοντας στην τηλεόραση, μέχρι να ξυπνήσουν τα πιτσιρίκια του. Κι εκεί πάνω στην αποχαύνωση μου πετά και την απορία του: «Το μετάνιωσες»;

Δεν μετανιώνω για τις επιλογές μου. Δεν μετανιώνω για τον άντρα μου (καλύτερο δεν θα μπορούσα να βρω), αλλά δεν υποφέρονται τα χρέη να απομυζούν κι αυτά που φέρνω κι εγώ στο σπίτι... Κάνω υπομονή! Κάποτε θα τελειώσουν τα χρέη... δεν ξέρω αν εκεί στο κάποτε εμφανιστούν καινούριες κίντερ εκπλήξεις!