Ξύπνααααα!

Σήμερα ήμουν να με κλαιν οι ρέγγες! Νύστα μιλάμε... Ενώ το πρωί ξύπνησα νορμάλ όταν έφτασα στο σπίτι του μίστερ Σέλφιντ άρχισα το χασμουρητό. Η γυναίκα του έφυγε για την δουλειά της κι εγώ μέχρι να ξυπνήσουν τα πιτσιρίκια έφτιαξα καφέ και βγήκα στο μπαλκόνι μπας και η πρωινή δροσιά με ξυπνούσε! Μπααα! Ούτε ο καφές με έπιασε ούτε η δροσιά... Πρέπει να πω πως ο μίστερ είναι προσωρινά σε «άδεια άνευ αποδοχών» (άνεργος δηλαδή) και σε λίγες μέρες ξεκινά δουλειά 8ωρο ντελίβερι σε καφε-φαγάδικο! Είναι η καλύτερη μου που είναι στο σπίτι! Έχω κάποιον να πω κάνα δυο κουβέντες το πρωί! Κι απ’την άλλη όταν τον βλέπω όποια διάθεση και να’χει φτιάχνει την δική μου!
Ευτυχώς που σήμερα ξύπνησε σχετικά νωρίς και ήρθε στο μπαλκόνι και μου εξιστορούσε την δική του περιπέτεια με τον βραδυνό του ύπνο.
Έβλεπε τηλεόραση το βράδυ και πάρα λίγο να τον πάρει ο ύπνος στον καναπέ του καθιστικού. Τον κάλεσε η γυναίκα του να έρθει στο κρεββάτι τους κι έτσι κι ο ύπνος να τον έπερνε, δεν θα ξυπνούσε πιασμένος σε όλο του το σώμα. Έτσι έκανε! Ο δε 2χρονος γιος του δεν είχε μάλλον την διάθεση να τους αφήσει να κοιμηθούν στις 2 το ξημέρωμα κι άρχισε την απαίτηση να τον ξαμολύσουν απ’την κούνια «κάτω»! Αφού τα χάδια στην πλατούλα του μικρού πότε απ’τον μπαμπά και πότε απ’την μαμά δεν έλεγαν να τον αποκοιμήσουν, τον έβαλαν στην μέση του δικού τους κρεββατιού κι αποκοιμήθηκαν όλοι μαζί!
«Και το κακό είναι ότι το μεσημέρι δεν κοιμήθηκαν και πίστευα ότι ο μικρός θα κοιμόταν αμέσως το βράδυ, αλλά δεν μας άφηνε». Τελικά ο ίδιος κατάφερε να αποκοιμηθεί στις 4 το πρωί...
Τον κοίταζα όμως και τον έβλεπα φρέσκο φρέσκο! Κι εγώ όσο τον άκουγα χασμουριόμουν συνέχεια!

Το μετάνιωσες;



«Το μετάνιωσες»; Και ξανά η ίδια και η ίπδια ερώτηση αντιχεί σαν αντίλαλος στο κεφάλι μου η απορία του. Μια απορία που είχε να κάνει με το αν μετάνιωσα που παντρεύτηκα τον άντρα μου και τα χρέη του μαζί!
Η κουβέντα με τον μίστερ Σέλφιντ είχε να κάνει με τα της οικονομίας και το πόσο σφίγγει πραγματικά το ζωνάρι. Που κάποτε μας το έλεγαν και να που πλέον είναι πραγματικότητα.
Βέβαια εγώ το σφίξιμο στο ζωνάρι το νιώθω από τότε που γνώρισα τον άντρα μου. Όχι γιατί είναι τσιγγούνης. Ίσα ίσα μάλιστα! Απλά όταν τον γνώρισα ήδη χρωστούσε της Μιχαλούς. Μια μικρή επιχείρηση πήγε να στείσει, δυστυχώς δεν πήγε καλά για διάφορους λόγους και προκειμένου να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα πήρε μικροδάνεια και το ένα έφερε το άλλο. Μπήκα στην ζωή του, προσπάθησε να με διώξει για να μην νιώσω πως είναι να ζεις μέσα σε ένα χάος χρεών, αλλά εγώ εκεί! Επέμεινα και θέλησα να του σταθώ! Χρόνια μετά που ναι μεν τα χρέη μπήκαν σε διακανονισμό αποπληρωμής, άρχισα να καταλαβαίνω πως η ζωή που κάνω δεν είναι η ζωή που ήθελα να έχω. Διακοπές ποτέ δεν πήγαμε, εκδρομές ούτε στον ύπνο μας κάνουμε πλέον, τον καφέ στην καφετέρια τον κόψαμε κι αυτόν... Και τι έχει μείνει; Μια μίζερη ζωή με στερήσεις που απλά ζούμε για να δουλεύουμε και να αποπληρώνουμε και μαζί του κι εγώ. Δεν ξέρω πόσο θα αντέξω... Είμαι υπομονετικός άνθρωπος αλλά καμιά φορά όλα έχουν όρια. Το θέμα παιδιού το έχουμε ξεχάσει. Υπάρχει πρόβλημα και χρειάζεται μια σειρά εξετάσεων ώστε να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε. Δεν βγαίνουμε οικονομικά για να το κάνουμε. Έχω και την μάνα μου που ντε και καλά θέλει να ανακατευτεί στο θέμα ως... χορηγός! Αρκεί να της κάνουμε εγγονάκι! Μόνο που εγώ έτσι όπως είναι η ζωή μας δεν θα ήθελα να φέρω στον κόσμο ένα παιδί που να ζήσει με την στέρηση όπως έζησα κι εγώ τα παιδικά μου χρόνια. Το κατά μάνα κάτα κύρη, που λέει η παροιμία, δεν θα ήθελα να το περάσω και στο παιδί... αν κι όποτε έρθει αυτό!

Να αυτά κουβεντιάζαμε σήμερα με τον μίστερ Σέλφιντ το πρωί πίνωντας καφέ και χαζεύοντας στην τηλεόραση, μέχρι να ξυπνήσουν τα πιτσιρίκια του. Κι εκεί πάνω στην αποχαύνωση μου πετά και την απορία του: «Το μετάνιωσες»;

Δεν μετανιώνω για τις επιλογές μου. Δεν μετανιώνω για τον άντρα μου (καλύτερο δεν θα μπορούσα να βρω), αλλά δεν υποφέρονται τα χρέη να απομυζούν κι αυτά που φέρνω κι εγώ στο σπίτι... Κάνω υπομονή! Κάποτε θα τελειώσουν τα χρέη... δεν ξέρω αν εκεί στο κάποτε εμφανιστούν καινούριες κίντερ εκπλήξεις!

H πρώτη μας βόλτα!



Σήμερα ήταν η πρώτη μου βόλτα με τα πιτσιρίκια στην παιδική χαρά. Ο μπαμπάς είχε να κάνει δουλειές στο σπίτι κι έτσι εγώ τα πήρα και πήγαμε για παιχνίδι. Η διαμονή σε διαμέρισμα κάνει τα παιδιά να περιορίζονται. Δεν έχουν χώρο. Το να παίζουν με μπάλα πρέπει να γίνεται με περιορισμένες κινήσεις, το να κάνουν ποδήλατο πρέπει να προσαρμόζονται στα ελάχιστα τετραγωνικά του μπαλκονιού... Τι τους απομένει; Σχεδόν τίποτε... Είναι σαν να ζουν σε φυλακή μέχρι να φτάσουν σε  ηλικία που θα πάνε στο νηπιαγωγείο!

Ήταν μια ευκαιρία λοιπόν σήμερα να ξεδώσουν. Το ευχαριστήθηκαν πάρα πολύ! Έκαναν κούνια για ώρα αρκετή, ανεβοκατέβηκαν την σκάλα της τσουλήθρας αρκετές φορές (ο τσίγκος που είχε η τσουλήθρα ζεματούσε απ’τον ήλιο κι ήταν αδύνατο να κάτσουν εκεί και να τσουλήσουν), έπαιξαν με το χαλίκι...
Έφαγαν κι από μία κίντερ έκπληξη και συναρμολογήσαμε τα κομματάκια των παιχνιδιών που είχαν μέσα.

Ο μπαμπάς τους ήρθε και μας βρήκε αμέσως. Πέρασε να τα κάνει μια μικρή βόλτα με το μηχανάκι και έπειτα μας άφησε να κάνει και κάτι εξωτερικές δουλειές.

Επέστρεψε και παραμείναμε να καθόμαστε στο μπακάκι κάτω απ’τον ίσκιο μιας μουριάς και να κοιτάμε τα πιτσιρίκια του που ευχαριστιόντουσαν το παιχνίδι τους.

Και ξαφνικά έπιασα τον εαυτό μου να έχει μια άλλη εικόνα μπροστά μου: εμένα κι αυτόν σαν γονείς. Ένιωσα σαν να ήμουν μέρος της ζωής του και τα πιτσιρίκια μπροστά μας, ήταν και δικά μου. Ένιωσα ότι είχαμε μια οικογένεια ολοδική μας. Μου άρεσε η εικόνα και την ζήλεψα. Ήμουν η μαμά και ήταν ο μπαμπάς που είχαν βγάλει βόλτα τα παιδάκια τους στην παιδική χαρά! Αχ! Πόσες φορές έχω αναρωτηθεί πως θα ήταν η ζωή αν ήμασταν μεταξύ μας παντρεμένοι! Και ξύπνησα.

Πυζαμούλες έχουμε mister Sheffield;

Από καιρό είναι που θέλω να του το πω... Τον βλέπω να κυκλοφορεί στο σπίτι του με το εσώρουχο. Η κορούλα του είναι 3,5 και καταλαβαίνει πολλά περισσότερα σε σχέση με άλλα παιδιά της ηλικίας της. Έτσι λοιπόν όταν τα βράδια η μικρή έχει τις ανησυχίες της και θέλει να κοιμηθεί ανάμεσα στο μπαμπά και την μαμά, καλό θα ήταν να φοράει πυζαμούλα... έστω το παντελόνι!
Θα μου πεις τώρα... «μα εσύ νταντά πράγμα βλέπεις τέτοια πράγματα σε κοινή θέα»; Τολμώ να πω πως ναι. Κι αν κάτι δικαιολογεί αυτή την «παρεκτροπή» είναι η γνωριμία χρόνων, πάρα πολλών χρόνων μεταξύ μας. 

...δίπλα σου!

Είμαι τόσο καιρό κοντά σου και ειλικρινά το χαίρομαι! Δεν μπορώ να αφήσω τις μέρες να περνάνε χωρίς να γράφω πως περνάνε οι ώρες μου δίπλα σου. Θέλω να θυμάμαι και το παραμικρό...

Σχετικά

Είναι ημερολόγιο με τις μέρες μου δίπλα στον άνθρωπο που αγαπάω κι ας μην είμαστε μαζί. Οι συνθήκες μας θέλουν κοντά.  Η αγάπη μου ίσως να τον γεμίζει ενέργεια. Κι αυτό μ'αρέσει. Γιατί θέλω να είναι γεμάτος ζωή κι ευτυχία.
Η φωτογραφία μου
Είμαι η νταντά. Κάτι σαν της μις Φάίν της γνωστής 90’ς τηλεοπτικής σειράς The Nanny. Αυτός είναι ο μίστερ Σέλφιντ. Παντρεμένος όμως. Όπως κι εγώ επίσης. Η γνωριμία μου με τον μίστερ Σέλφιντ -δεν θέλω να πω το όνομα του για δικούς μου λόγους- κρατάει πολλά χρόνια. Πάρα πολλά. Γίναμε από γνωστοί φίλοι. Κολλητοί φίλοι. Και κάπου εκεί ανάμεσα βρήκα και τον ερωτεύτηκα. Δεν φταίω εγώ, εκείνος με τσιγκλούσε! Χωνόταν απροειδοποίητα στην ζωή μου, την αναστάτωνε για λίγο και όταν τελικά το θέμα έδειξε ότι όντως κάτι έτρεχε μεταξύ μας... έλειξε! Εγώ όμως ακόμη και τώρα τον αγαπώ. Με μια αγάπη άκρως τρυφερή, που ακόμη και το νύχι του να πονέσει εγώ θα το νιώσω.