Σήμερα ήταν η πρώτη μου βόλτα με τα πιτσιρίκια στην παιδική χαρά. Ο μπαμπάς είχε να κάνει δουλειές στο σπίτι κι έτσι εγώ τα πήρα και πήγαμε για παιχνίδι. Η διαμονή σε διαμέρισμα κάνει τα παιδιά να περιορίζονται. Δεν έχουν χώρο. Το να παίζουν με μπάλα πρέπει να γίνεται με περιορισμένες κινήσεις, το να κάνουν ποδήλατο πρέπει να προσαρμόζονται στα ελάχιστα τετραγωνικά του μπαλκονιού... Τι τους απομένει; Σχεδόν τίποτε... Είναι σαν να ζουν σε φυλακή μέχρι να φτάσουν σε ηλικία που θα πάνε στο νηπιαγωγείο!
Ήταν μια ευκαιρία λοιπόν σήμερα να ξεδώσουν. Το ευχαριστήθηκαν πάρα πολύ! Έκαναν κούνια για ώρα αρκετή, ανεβοκατέβηκαν την σκάλα της τσουλήθρας αρκετές φορές (ο τσίγκος που είχε η τσουλήθρα ζεματούσε απ’τον ήλιο κι ήταν αδύνατο να κάτσουν εκεί και να τσουλήσουν), έπαιξαν με το χαλίκι...
Έφαγαν κι από μία κίντερ έκπληξη και συναρμολογήσαμε τα κομματάκια των παιχνιδιών που είχαν μέσα.
Ο μπαμπάς τους ήρθε και μας βρήκε αμέσως. Πέρασε να τα κάνει μια μικρή βόλτα με το μηχανάκι και έπειτα μας άφησε να κάνει και κάτι εξωτερικές δουλειές.
Επέστρεψε και παραμείναμε να καθόμαστε στο μπακάκι κάτω απ’τον ίσκιο μιας μουριάς και να κοιτάμε τα πιτσιρίκια του που ευχαριστιόντουσαν το παιχνίδι τους.
Και ξαφνικά έπιασα τον εαυτό μου να έχει μια άλλη εικόνα μπροστά μου: εμένα κι αυτόν σαν γονείς. Ένιωσα σαν να ήμουν μέρος της ζωής του και τα πιτσιρίκια μπροστά μας, ήταν και δικά μου. Ένιωσα ότι είχαμε μια οικογένεια ολοδική μας. Μου άρεσε η εικόνα και την ζήλεψα. Ήμουν η μαμά και ήταν ο μπαμπάς που είχαν βγάλει βόλτα τα παιδάκια τους στην παιδική χαρά! Αχ! Πόσες φορές έχω αναρωτηθεί πως θα ήταν η ζωή αν ήμασταν μεταξύ μας παντρεμένοι! Και ξύπνησα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου